Program | O nama | Reagovanja, pisma... |  Prezimena u CG l Plemena u CG

Piše: NOVAK ADŽIĆ

           Za Mitropoliju Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori, koja djeluje kao sastavni dio Srpske patrijaršije
u Beogradu, odnosno, njenu eparhiju koja se zove Mitropolija Crnogorsko-primorska, na čelu sa
mitropolitom Amfilohijem Radovićem, kao i za političku koaliciju ultradesnih velikosrpskih snaga u Crnoj
Gori koja se zove »Srpska lista«, u kojoj vodeću ulogu ima Srpska narodna stranka Andrije Mandića datum kojeg oni slave kao praznik, to su eksplicitno potencirali nebrojeno puta, nije postojeći državni praznik Crne Gore -21 maj DAN NEZAVISNOSTI i 13 jul DAN DRŽAVNOSTI,- već je za njih to 26 novembar - Dan održavanja Podgoričke skupštine 1918. godine, kada se Crna Gora ukinuta nasiljem kao država i kada je crnogorski narod uveden u ropstvo, koje je trajalo 22 godine,  pod Srbijom i režimom beogradske Vlade i
dvora Karađorđevića.

           Po izvršenoj srpskoj okupaciji i aneksiji Crne Gore 1918. godine, novopostavljene vlasti su odlučile
da ospore, oduzmu i ukinu individualna i kolektivna, ljudska, građanska, politička, ekonomska, socijalna i kulturna, nacionalna prava Crnogoraca. Sa pozicije hegemonije državne sile militarnim putem je odlučeno
da više nema Crne Gore kao države (čak ni kao geografskog pojma, pretrvorena je u Zetsku Divizijsku
oblast, na čelu sa srpskim okupacionim generalom kao vojnim guvernerom, a potom u Zetsku oblast na
čelu sa Velikim Županom, kojega je takođe postavljao Beograd, potom i Zetsku Banovinu sa Banom na čelu,
kao što je bio slučaj i sa ranijim Povjerenikom srpske vlade za Crnu Goru u rangu Ministra koji je na Cetinju stolovao kao okupacioni civilni guverner). Tada je odlučeno i da ne bude Crnogoraca kao etnosa i nacije.
           Potpredsjednik tzv Podgoričke skupštine Savo Fatić je tada rekao “Mi od juče više nijesmo
Crnogorci, nego Srbi”.
           Da odlučuju o sudbini Crne Gore okupacione srpske vojne i civilne vlasti i njihovi domaći janjičari  lišili
su prava hiljade i hiljade crnogorskih građana značajnih vojnih i civilnih ličnosti, koje su spriječile da se vrate
u domovinu nakon njihovog puštanja iz austro-ugarskih zarobljeničkih logora. Legalna i legitimna, ustavno izabrana Crnogorska narodana skupština, čiji je mandat trajao, koja je s kraljem Gospodarom i Vladom, koji su bili u egzilu, bili jedina pozvani da odlučuje o sudbini Crne Gore, bili su golom silom lišeni da odlučuju o
sudbini vlastite države i njihova ovlašćenja bespravno je prigrabila i vršila srpska okupaciona vojna i civilna
vlast potčinjena Aleksandru Karađorđeviću i Nikoli Pašiću. Proces posrbljavanja i asimilacije sprovođen je
bez skrupula. Na sceni je bila politika režima krvi i ognja. Na tzv. »Podgoričkoj skupštini« 13/26. novembra 1918. godine (čijim je odlukama Crna Gora prisajedinjena Srbiji) su njeni delegati predlagali i to da se sruši Cetinjski manastir; da se iz njega izbaci i javno spali na cetinjskom Balšića pazaru ćivot Svetog Petra Cetinjskog “da se narod ne bi klanjao pred tom smrdljivom lešinom”, kako je to rekao jedan poslanik Podgoričke skupštine; da se iz Ostroškog manastira izbaci ćivot Svetog Vasilija Ostroškog; na toj
»skupštini« ukinute su crnogorska nezavisnost i sloboda, svrgnuta je nasilno dinastija Petrović Njegoš i
kralj Nikola s prijestola Crne Gore, oteta, konfiskovana im je imovina, da bi potom slavna crnogorska
zastava bila skinuta sa cetinjskog Dvora, zgažena i ljudskim urinom i izmetom uprljana na mjestu
đe je bio izvezen monogram crnogorskog suverena kralja Nikole I Petrovića Njegoša. Crnogorsku zastavu poštovala je Otomanska imperija, sa kojom je Crna Gora vjekovima bila u ratnom konfliktu. Turci nikada
nijesu skrnavili crnogorsku zastavu, iako se radilo o barjaku neprijatelja. Crnogorsku zastavu je u vrijeme okupacije 1916-1918 godine, Austro-Ugarska iz rojalističkog pijeteta i obzira ostavila nedirnutu. Kad je
1941. godine Italija okupirala Crnu Goru ispoštovala je crnogorsku zastavu. Iako je bila okupator, nije joj
palo na um da vrijeđa, skrnavi ili ponižava crnogorski državni i nacionalni barjak. Kad je italijanska okupacija
Crne Gore u drugom svjetskom ratu,  zamijenjena njemačkom, takođe crnogorska zastava nije skrnavljena. Elem, jedino je crnogorska zastava stradala 1918. godine. Srpski vojnici, žandarmi i crnogorski renegati u njihovoj službi skidali su tada sa glava ljudi crnogorske kape i njima zakapljivali pojedine vrste domaćih životinja. U vrijeme od 1918. do 1941. godine crnogorski državni simboli (državna i vojna zastava-alaj i
krstaš barjak) bila su zabranjena i proskribovana obilježja! Tada su prvi put i to nasilnim putem uveden okupacioni simbol, zastava i kapa sa četiri ocila (populistički nazvani četiri S), crnogorska kapa ne samo da
je zabranjena, već su masovno okupacione vlasti skidale sa glava ljudi crnogorske kape i njima zakapljivali svinje, štapovima su masovno okupacione vlasti obarale sa glava ljudi crnogorske kape da bi što više
ponizili Crnogorce; okupacione srpske vlasti otimale su iz crnogorskih domova uniforme crnogorskih oficira i oblačili ih svinjama koje su potom tjerale na javnim zborovima kroz narod da bi ponizili i uvrijedili što više
slavu i čast crnogorskih oficira i crnogorske vojske, masovno su vršeni najgnusniji teror i zvjerstva ne samo
kroz staru Crnu Goru, četiri nahije, već u nikšićkom i kolašinskom kraju, posebno u Rovcima, zatim na
prostoru Bara i okoline, odnosno, čitave teritorije Crne Gore. Državni grb Kraljevine Crne Gore je ukinut, a crnogorska himna »Ubavoj nam Crnoj Gori« bila je poništena i zabranjena, dok su crnogorska službena odlikovanja nasiljem okupacionioh lasti nestala iz javne upotrebe, a uniforma crnogorske vojske bila je ponižavana, skrnavljena i odbačena.

         Kralj Nikola je u intervjuu kojeg je dao piscu i novinaru Herbertu Vivijenu jezgrovito opisao teror, koji je u
to vrijeme vladao u Crnoj Gori, ovim riječima: »Iz Crne Gore nemam vijesti, jer je srpska okupaciona
vojska ustanovila kordon kroz koji ne puštaju ni pisma ni ljude. Dobijam izvještaje, koji mi moji povjerenici donose po cijenu života. Izgleda da tamo vlada pravi teror. Ubijaju se bez suda ljudi,
žene i đeca, bombe se bačaju u kuće mojih prijatelja a novac se prosipa kao voda da bi se Crnogorci odrekli zakletve. Sigurno ste čuli o mome smjenjivanju i o aneksiji Crne Gore. Ali to je izglasala lažna Skupština, koju su Srbi nazvali Velikom skupštinom – ime koje ne postoji po našemu Ustavu. Niko tu skupštinu nije birao, već su je izabrale razbojničke čete u ime Srbije«.

           Pod vladavinom Karađorđevića u Crnoj Gori, od 1918. do 1941. godine, koji su kao okupaciona
dinastija nametnuti odlukama tzv. Podgoričke skupštine, nad crnogorskim narodom počinjeni su brojni
zločini. Zapaljeno je na hiljade crnogorskih domova (u opticaju je cifra oko 6.000 kuća, koje su, prema
pisanju srpske štampe, beogradskih listova “Balkan” i Tribuna” popaljenje od kraja 1918. do 1921. godine) pobijeno oko 9.000 crnogorskih građana, pohapšeno je više od 4.000 uglednih Crnogoraca i građana Crne
Gore koji su bili protiv uništenja Crne Gore (čamili su okovani u Jusovači u Pg, zloglasnom zatvoru u Zenici, zatvoru Bogranov kraj na Ct, zatvorima u Nikšiću, Kolašinu, Baru i drugim mjestima po Crnoj Gori, i
protjerano na hiljade patriota (emigriralo je preko 5000 ljudi iz Crne Gore od srpskog terora i zuluma)
spaljivane su majke s djecom, ugledni ljudi vođeni su osamareni kroz varoši, sahranjeni rodoljubi su ekshumirani da mi mrtvi od strane vojske i žandarmerije bili strijeljani, a sve je to proizvod politike koja je pobijedila na tzv. Podgoričkoj skupštini!

         Nekadašnji crnogorski premijer i ministar Jovan Simonov Plamenac je, nakon povratka iz emigracije i predaje Beogradu, u listu »Balkan« napisao i ovo: »U 1918 i 1919. godini Crna Gora je bila svedena na groblje. Zapaljeno je hiljade kuća i pobijeno na hiljade Crnogoraca... Žene, đeca i nemoćni starci bacani su živi u vatru: Djeca koju su bacali sa prozora padala su na bajonete koji su ih spremni čekali. Nesrećnicima koji su davali znake života, kidane su uši, jezik i nos... Žene su silovane; pa su vezivali su im ispod suknje mačke koje su, podivljale zbog udaraca štapom, kidale tijela ovih nesrećnica.
Formirane su bande koje su kao Huni pustošile oblasti jednu za drugom pljačkajući sirotinju
crnogorsku, skrnaveći grobove predaka, vukući i prljajući po blatu kosti Sv. Vasilija Ostroškog i Sv. Petra Cetinjskog samo zato što su bili svečevi crnogorski«.

 Postojao je plan u srpskoj Vladi, koji je radio ministar vojni Stevan Hadžić, da se Crnogorci prinudnim raseljavaju iz Crne Gore, kako bi se što prije završilo crnogorsko pitanje, plan koji je faktički djelimično sprovođen, iako nikada nije formalno bio usvojen, jer su se njemu protivile Velike Sile i jer međunarodna
politika nije dopustila da se on doslovno sprovede u djelo. Crnogorski građani su moreni glađu, zabranjeno
im je bilo da obrađuju zemlju, a svještenicima crnogorskim bilo je, takođe, zabranjeno da vrše vjersku
službu i da pričešćuju narod ako ne polože zakletvu kralju Petru Karađorđeviću. Crnogorskim invalidima i ratnim udovicama nijesu priznavane penzije i invalidnine, ili su im oduzimane, ako nijesu položile zakletvu dinastiji Karađorđević. Srušena je voljom srpskih vlasti Njegoševa kapela na Lovćenu, da bi bilo podignuto zdanje kralju Aleksandru Karađorđeviću,  koje je trebalo da simbolizira ropstvo Crne Gore. Sva faktička
vlast, vojna i civilna, bila je u rukama srpskih trupa i činovnika. Srpske oružane snage su zauzele i objekte
koje su bile pod nadležnošću i upravom Crnogorske pravoslavne crkve i državnih organa Crne Gore.
Njegoševa rezidencija na Cetinju, istorijska »Biljarda«, u koju je stolovao i knjaz Danilo Petrović Njegoš i u kojoj je bilo sjedište Crnogorskog senata degradirana je ili ponižena toliko da je služila nekoliko godina za smještaj srpske artiljerije, a jedan dio njenog dvorišta pretvoren je bio u konjušnicu. Zgrade diplomatskih predstavništava (poslanstava, legacija) stranih država, koje su postojale na Cetinju u doba nezavisne Knjaževine i Kraljevine Crne Gore korišćene su i upotrebljavane na takav način i sa tom svrhom da se
poništi i unizi crnogorska diplomatska istorija i tradicija odnosa koje je Crna Gora imala, održavala i razvijala
sa brojnim evropskim i vanevropskim velesilama i državama. Vezivana je stoka za dvorac kralja Nikole i
bačane su bombe na taj Dvorac, posječen je i iščupano je korijenje starog istorijskog Brijesta ispred
Biljarde na Cetinju, skinuto je s Cetinjskog manastira drevno zvono Ivana Crnojevića i odneseno u
Vojvodinu da bi bilo pretopljeno u kvake za vile bogataša Gedeona Dunđerskog, razorena je Tablja / Kula iznad Cetinjskog manastira, nelegitimno i nezakonito ukinuta je Crnogorska pravoslavna crkva, srušena je zgrada Crnogorskog Senata da bi se na njenom mjestu podigao spomenik kralju Aleksandru itd. Za sve to
je odgovorna ideologija i politika koja je pobijedila na tzv. Podgoričkoj skupštini, a čiji tvorci su tvorci bili
Srpska Vlada i Dvor Karađorđevića u vrijeme trajanja Kraljevine SHS i Kraljevine Jugoslavije od 1918. do
1941. godine.

Odštampaj stranicu